2 Jaar later -een paar maanden caravan tussendoor- banjer je nog steeds van je tijdelijke blokhutten in tractor stallingen naar de badkamer en toilet in de aardappelschuur. Door de regen, de plateau-wind, de vrieskou en de sneeuwbuien. Ja natuurlijk, ook strakblauwe hemels.
Maar in je optimisme zie je steeds die beelden in je hoofd. Hoe het wordt. En zelfgemaakte beelden van het proces herinneren je dat je nog steeds goed bezig bent. En je beseft je hoeveel meer het is. En hoe anders de dingen lopen.
Verzetten heeft geen zin. Go with te flow. Aimée zou zeggen; surf mee op de golven.
En golfjes zijn er, soms vloedgolven. Materiaalkosten die de pan uit reizen…marktplaats als alternatief. Vleermuizen die overwinteren in de mergelwanden ….altijd wel een andere stal, schuur of woning die aangepakt kan worden. De vleermuis mag zijn bedje houden en de wekkers houden we ver van ze vandaan. Ook de blinde bij en de hommel mogen hun winterslaapje voortzetten. En de zwaluwen en roodstaartjes die ieder jaar de nestjes weten terug te vinden (-YES!-), ze krijgen alle ruimte en tijd. We schuiven weer. En dat doen we ook voor de vakmensen die net zo flexibel zijn in het laten uitkomen van hun planning als wij flexibel zijn in het begrip en aanpassen.
En dan is het doorzetten in balans met je eigen werk, je gezin en al je eigen bouwuren, omdat je veel zelf wilt doen en in eigen beheer.
Wat fijn is het met het terugzien van de beelden dat je iets echt heel moois neerzet. En waar alle inspiratie en creatie straks een plek kan krijgen. Voor ons en heel veel anderen.
Wat is het mooi om een stukje erfgoed weer nieuw leven in te mogen blazen. Een up-to-date toekomst. Met de natuur (materialen, beesten en omgeving), de tijd en mensen samen.
Oh wat fijn. Nog effe! (zei hij optimistisch).
Met dank aan de traagheid, de natuur, je bouwteam en zeker je gezin.
Meer verhalen..
2 Jaar later -een paar maanden caravan tussendoor- banjer je nog steeds van je tijdelijke blokhutten in tractor stallingen naar de badkamer en toilet in de aardappelschuur. Door de regen, de plateau-wind, de vrieskou en de sneeuwbuien. Ja natuurlijk, ook strakblauwe hemels.
Maar in je optimisme zie je steeds die beelden in je hoofd. Hoe het wordt. En zelfgemaakte beelden van het proces herinneren je dat je nog steeds goed bezig bent. En je beseft je hoeveel meer het is. En hoe anders de dingen lopen.
Verzetten heeft geen zin. Go with te flow. Aimée zou zeggen; surf mee op de golven.
En golfjes zijn er, soms vloedgolven. Materiaalkosten die de pan uit reizen…marktplaats als alternatief. Vleermuizen die overwinteren in de mergelwanden ….altijd wel een andere stal, schuur of woning die aangepakt kan worden. De vleermuis mag zijn bedje houden en de wekkers houden we ver van ze vandaan. Ook de blinde bij en de hommel mogen hun winterslaapje voortzetten. En de zwaluwen en roodstaartjes die ieder jaar de nestjes weten terug te vinden (-YES!-), ze krijgen alle ruimte en tijd. We schuiven weer. En dat doen we ook voor de vakmensen die net zo flexibel zijn in het laten uitkomen van hun planning als wij flexibel zijn in het begrip en aanpassen.
En dan is het doorzetten in balans met je eigen werk, je gezin en al je eigen bouwuren, omdat je veel zelf wilt doen en in eigen beheer.
Wat fijn is het met het terugzien van de beelden dat je iets echt heel moois neerzet. En waar alle inspiratie en creatie straks een plek kan krijgen. Voor ons en heel veel anderen.
Wat is het mooi om een stukje erfgoed weer nieuw leven in te mogen blazen. Een up-to-date toekomst. Met de natuur (materialen, beesten en omgeving), de tijd en mensen samen.
Oh wat fijn. Nog effe! (zei hij optimistisch).
Met dank aan de traagheid, de natuur, je bouwteam en zeker je gezin.
